Ik zal beginnen me voor te stellen.

Mijn naam is Hester, ik ben een meisje van 15 jaar.

Zat tot drie weken geleden in 4 havo, en woon thuis bij mijn vader, stiefmoeder en zus.

Toen ik 2 was zijn mijn ouders gescheiden.

Mijn moeder is overleden toen ik zes jaar was aan kanker.

Een jaar daarna vond mijn vader een nieuwe vriendin, waar hij ook mee is gaan samenwonen en nog steeds woont.

Voor zover dus even de korte samenvatting van mijn jeugd. 

Ik ben altijd een vrij zorgeloos meisje geweest, die gewoon sportte en at.

Tot ongeveer ik op de middelbare kwam, en altijd wel wat onzekerder was geweest.

Maar één van mijn kwaliteiten is waarschijnlijk wel dat ik over alles heel laconiek kan praten en overal overheen lach. Als ik me rot voel hoeft te rest van de wereld dat dus nooit te zien.

De onzekerheid die op de middelbare ontstond is in de derde wat extremer geworden. 

Ik ben een poosje wat molliger geweest, en heb daar ook wel opmerkingen over gekregen.

Voor ik echt mollig kon worden, besloot ik ook wel daar wat aan te gaan doen. Dit begon in september 2011. Allemaal na de herfstvakantie waar we met het gezin in Turkije waren geweest. Lekker weer, lekker eten, veel strand en foto's. 

Toen we terug kwamen in Nederland, en ik de foto's terug zag schrok ik me kapot. 

'Hoe had ik zó me kunnen vertonen in bikini?!' Het moest er in no-time af.

Ik stopte acuut met snoepen en begon met hardlopen. Gezond eten en drie keer in de week hardlopen, en de eerste paar kilo's vlogen eraf. Daarna ging het me veel te traag. Maar echt discipline om extremer te gaan lijnen vond ik nog niet. Ik las dingen over laxeertabletten, en daar begon ik mee. Dat werden er steeds meer. Tot in februari m'n vader ze vond op mijn kamer. Het was foute boel en er werd hulp gezocht. Ik wilde helemaal geen hulp, maar was nog wat naïef, en liet het allemaal maar gebeuren. Zo heb ik van februari tot de zomervakantie van 3 havo lopen rommelen met eten thuis. In die tijden kreeg ik ook veel eetbuien, waar ik me rot voor schaamde, en eerst dus ook niet aan mijn ouders durfde te vertellen. Het was voor mij nog veel erger dan het niet eten, en stoppen lukte niet. Voor het niet eten wilde ik best wat hulp, maar niemand mocht weten van de eetbuien. Daar kwamen ze natuurlijk vanzelf achter, en ook daar kwam hulp voor. 

Op een gegeven moment ging het afvallen zo hard, dat mijn vader serieuzere hulp zocht. En met de connecties die hij heeft, lukte hem dat ook. Er kwam een kinderarts bij, een psycholoog en een diëtiste. Veel afvallen deed ik op een gegeven moment niet meer, en iedereen was tevreden. Het was altijd spanning, maar het ging beter. 

Tegen de tijd dat het zomervakantie was, was het allemaal een stuk minder gecompliceerd, en de eetbuien waren veel minder. Nauwelijks meer, eigenlijk. Op vakantie gingen we naar Frankrijk, waar ik in vier weken nog twee eetbuien heb gehad, en daarna niet meer. Ik was trots, en mijn ouders ook. Alleen wilde mijn vader in de zomervakantie een 'switch' maken. Hij wilde dat ik weer in één keer normaal ging eten. Hij vond nog steeds dat ik te weinig at, en ik vond het te veel. Dus ik braakte vaak na avondmaaltijden, om maar niet te veel aan te komen als ik thuis zou komen na vier weken. Dat was mijn grote angst. 

Toen we na vier weken Frankrijk weer thuis waren gekomen was ik 1 kg afgevallen.

Als ik na zó veel eten nog steeds afval, hoeveel kan ik dan wel niet afvallen als ik niet eet?

De dag na terugkomst ging direct de knop om. Ik ga weer lijnen, en dit keer écht.

Ik kocht laxeerpillen, chroom, appelazijn, en ben weer begonnen met hardlopen, dansen en buikspieroefeningen. Ik at op een dag meestal een appel en een cracotte. Het ging wel veel sneller dan voor de zomervakantie, maar ik kon het nog wel beter, dacht ik.

Ik nam niks meer mee naar school, en ook thuis sloeg ik maar alles over. Die appel was echt overbodig, en die cracotte (soort cracker ) eigenlijk ook. 

Op koffie en sigaretten gaat het prima. 

Veel thee. Ik kreeg door dat ik zonder eten kon. Als m'n ouders 's avonds thuis waren, moest ik natuurlijk gewoon mee avondeten. Maar omdat ze het idee hadden dat het in de zomervakantie zo goed was gegaan, was er nauwelijks meer argwaan van hun kant, en kon ik na het avondeten gewoon naar boven. Mijn zus en ik hebben een eigen badkamer op zolder, waar ik alles er altijd uitgooide. Pas stoppen tot zeker dat álles eruit is. 

Het ging super goed, en wat voelde ik me sterk. 

Geen calorieën binnen krijgen was het fijnste gevoel dat ik in tijden had gehad. 

In die tijd had ik de hoeveelheid laxeerpillen flink opgebouwd, want anders werkten ze na een tijd natuurlijk minder goed. Zonder die pillen voelde ik me vol en dik. Ik wist dat het slechte troep was, waar je niet echt vet van kwijt raakte. Het was ook meer het lege gevoel waar ik van hield. Ik had geen last meer van honger, en afvallen ging harder dan ooit.

Ik wilde nooit naar een ongezond BMI, want ik was natuurlijk ooit begonnen met lijnen terwijl ik aan de mollige kant was. Ik wilde gewoon weer er 'gezond' uitzien. Gezond en mooi. De eerste tien kilogram was er voor de zomer al af. Toen ik terug kwam van vakantie Frankrijk had ik drie weken later een controle bij de kinderarts, gewoon een check. In die drie weken dat ik thuis was, was ik 5 kg afgevallen. De kinderarts was boos, en waarschuwde me dat ik niet meer mocht afvallen. Ik vond het onzin, en was ook niet bang voor zijn commentaar. Wat wilde 'ie doen? Pff. Dus ik ging door met m'n 'niet-eet-dieetje'.

Vier weken later zou ik weer moeten komen voor controle, in plaats van normaal na 3 maand. Ik was in die vier weken weer 5 kg afgevallen, en dit was de klap voor de arts. 

Hij wilde dat ik niet meer naar school ging en een 'time-out' nam. Dat hield in anderhalve week op de bank, niet bewegen, met 24/7 controle van mijn ouders. Als ik dan niet zou zijn aangekomen, zou ik moeten worden opgenomen. 

Maar voor we na dat gesprek in het ziekenhuis naar huis mochten, wilde de kinderarts dat ik nog even bloed zou laten prikken. Ik was niet bang voor het bloedprikken. 

Voelde me prima, dus dan zou m'n bloed ook wel prima zijn.

Drie uur later werden we thuis opgebeld, om half negen 's avonds, dat ik naar het ziekenhuis moest komen en daar zou worden opgenomen omdat m'n kalium zo laag was, dat m'n hart het ieder moment kon begeven. Op dat moment had ik er nul emotie bij, en pakte ik gewoon mijn spullen om te gaan. Ik wilde niet dood, dus ze konden beter m'n hart maken.

De dag na mijn opname voor mijn kalium tekort moest ik ook aan de sondevoeding. 

Daar lag ik dan, in het ziekenhuis, aan de hartmonitor, 

sondevoeding, kalium- en vochtinfuus. Terwijl ik niks raars deed. 

Dat dacht ik. Ik vond het onzin. Rot kinderarts, rot ziekenhuis.

Na anderhalve week mocht ik van de hartmonitor toen m'n hartslag weer rond de 43 was, en mijn kalium en de rest van mijn bloedwaardes weer normaal was.

Maar klaar was ik nog steeds niet.  Het eetprobleem is niet voorbij. 

Ik wilde niet eten, en de sondevoeding gooide ik er regelmatig uit.

Het was in het ziekenhuis de bedoeling dat ik van die sondevoeding zou aankomen, ik had bedrust en veel kon ik dus ook niet. Maar ik viel heel langzaam af. 

Ik werd ingeschreven voor een eetstoorniskliniek in Smilde, bij Assen.

Dit was vorige week.